poniedziałek, 23 lutego 2009

środa, 11 lutego 2009

Głowiński, Michał: Przywidzenia i figury

Podtytuł: Małe szkice 1977-1997. Warto przeczytać dla fantastycznie bogatego i plastycznego języka. Można polować na fragmenty skłaniające do refleksji, ale - zależnie od indywidualnego nastawienia - można nic nie upolować.

Kiedy wyzwalasz się ze strefy hałasu i wchodzisz w ciszę, jest ci dobrze, zastygły spokój koi, przywraca równowagę, umożliwia refleksję nad sobą i światem. Nie zawsze jednak bywa ona balsamem, nie przypadkiem przeto "grobowa cisza" jest wytartym skamieniałym powiedzeniem. Gdy długo przebywasz odizolowany od innych, skazany na milczenie, zapomniany od Boga i ludzi, owa w innych sytuacjach pożądana cisza może stać się ciężarem tak przygniatającym, jak nagrobny kamień. I ta cisza nieprzyjemna, potężna, zniewalająca staje się niekiedy osobliwym krzykiem: hałasuje, gra, świszczy, szokuje trudno uchwytnymi dźwiękami - i przekształca się w byt wewnętrznie sprzeczny, na swój sposób oksymoroniczny. Gromobicie ciszy odczuwasz z pewnością nie tylko w milczeniu, następującym chwilę po katastrofie, kiedy ogarnia cię bojaźń i drżenie. To sama cisza grzmi, grozi, osacza - i pobudza wyobraźnię do najgorszych przewidywań. A kiedy odezwie się jakiś dźwięk, który ją przełamuje, odczuwasz ulgę. Dźwiękiem tym może być dzwonek telefonu - nawet wówczas, gdy ktoś obcy połączy się z tobą tylko dlatego, że wadliwie wykręcił numer.


Powyżej Różne strony ciszy z części Doświadczenia.

niedziela, 1 lutego 2009

A2

Pomykałem sobie wczoraj A2 w stronę Poznania, było ciemno, sypał snieg, świstak dziarsko sunął 120km/h (bez śmiechu proszę, to jest świstak) i naszło mnie na robienie zdjęć. Udało mi się nie zabić, a z 15, które pstryknąłem, trzy wyszły jakkolwiek wesoło. Jedno tu, dwa na Picasie:

Od Poznań 2009